sábado, 16 de octubre de 2010

XXII – OTOÑO


Tangled forest


OTOÑO

Canta para mí,

poeta breve,

desde su oscuro rincón

de hojas secas, canta.

De gris se viste su haz de luz

y traspasa el horizonte

envuelto en nieblas

y tímidas escarchas.

Su armoniosa voz

acaricia los senderos

donde todavía se pierden

mis desvelos

y, sobre los campos sedientos,

susurra y canta.

Cada gota es una nota,

cada aguacero, un pentagrama

y, meciéndome en el viento

me adormece, me despierta,

se cuela poco a poco

entre las rejas de mi jaula

y silva entre las hierbas del jardín…

Silva y canta...

Canta canciones

que anuncian horas muertas

al abrigo del hogar,

y llena los caminos

de matices

amarillos y escarlata.

Canta sin partitura,

sin piano, sin coros,

en su silencio canta y llama,

para que,

aferrada a mi memoria, permanezca

recostada en su almohada

de anocheceres tempranos,

de perezosas madrugadas.

Concha L. F.

7 comentarios:

  1. Sí, xa se van facendo longas as noites e tarda en chegar o día. Cada quen achégase o lume da lareira, ó fogar.
    E hai tempo de lectura.

    ResponderEliminar
  2. Moita sensibilidade, Concha.
    Necesaria para camiñar polo outono melancólico...

    Moitas grazas pola túa visita a Cuspe de Pita.

    Unha aperta dende a lonxana primavera.

    Antón de Muros.

    ResponderEliminar
  3. O outono tamén ten cousas coma: as castañas, as follas dos carballos e dos castiñeiros polos camiños, tonos color oxido, que a min persoalmente encantanme e o máis importante, o vermello cálido das lareiras. Que viva o outono e que viva Carme

    ResponderEliminar

  4. Otoño es la paleta de colores que te regala la naturaleza para que aprendas a pintar los grises que tantas veces no rodean.
    Y las palabras, son las hojas que nunca caen de los libros, para hablar de los colores del otoño.

    bicos

    CR & LMA
    ________________________________

    ResponderEliminar
  5. Tes que perdoar Concha, non sei que me pasou pola cabeza pero mudeiche o nome polo de Carme. Espero que desculpes a este zoupon.

    ResponderEliminar
  6. Co que me gusta o outono, disfrutei moito este poema.
    grazas, Concha!

    [e saca un anaquiño de tempo sempre, non deixes que o blog se che encha de follas caídas]

    ResponderEliminar
  7. Vine montones de veces, leí, me detuve y me marché de nuevo sin dejar ni una pisada.
    Aquí estoy otra vez mientras tú cantas al otoño y quizá sea ese el motivo por el que me detengo.
    Me gusta el otoño el momento en que comienza el descanso de la naturaleza y que creo yo, nos ofrece lo mejor de si misma (aun sin flores) en colores y aromas.
    La luz, en este pais nuestro es... y tu poema abarcfa todo.
    Bicos de admiración.

    ResponderEliminar