· Desde luego, una buena foto, muy buena. Algo así tengo por ahí.
Es mejor no llamarlos. Hay que dejar que hagan su vida. Ya tendrán tiempo de volver cuando se den cuenta de que como en casa no se vive en ningún lugar.
creo que cando alguén cambia de rumbo hai que deixalo marchar... o que se vai xa sabe o que deixa e si a él non lle importa, a nos tampouco debe importarnos... súfrese peor así é a vida.
a foto é unha maravilla.. parece como si o tenedor (non recordo agora como se dí e non quero pararme a buscalo que levo algo de presa) fose a poñerse a bailar.
Sí, yo prefiero que me digan, "prefiero no volver, equivocarme y acertar solo", eso lo entiendo. No entiendo el abandono, ni por una parte ni por la otra.
E necesario que eles desenrolen a súa autonomía, autocontrol e seguridade en si mesmo. Pero sen esquecer os seu límites, e que mantelos, require un comportamento que lles permita actuar pensando no seu propio benestar, deben madurar por eles mesmos. Pero difícil de asumir por nosoutros.
Cecáis unha distancia prudente que non chega a lonxanía polo de agora. E a ver qué conta o tempo. Pero que non sexa o tempo o único protagonista, claro. Arriscado me vexo... ;))
· Desde luego, una buena foto, muy buena. Algo así tengo por ahí.
Es mejor no llamarlos. Hay que dejar que hagan su vida. Ya tendrán tiempo de volver cuando se den cuenta de que como en casa no se vive en ningún lugar.
· bicos
CR & LMA
________________________________
·
creo que cando alguén cambia de rumbo hai que deixalo marchar... o que se vai xa sabe o que deixa e si a él non lle importa, a nos tampouco debe importarnos... súfrese peor así é a vida.
ResponderEliminara foto é unha maravilla.. parece como si o tenedor (non recordo agora como se dí e non quero pararme a buscalo que levo algo de presa) fose a poñerse a bailar.
biquiños,
Eu opino que é mellor chamalos, non pasa nada porque saiban que nos importa o que lles pase e despois se non queren volver é problema deles.
ResponderEliminarBicos
Sí, yo prefiero que me digan, "prefiero no volver, equivocarme y acertar solo", eso lo entiendo.
ResponderEliminarNo entiendo el abandono, ni por una parte ni por la otra.
biquiños
E necesario que eles desenrolen a súa autonomía, autocontrol e seguridade en si mesmo.
ResponderEliminarPero sen esquecer os seu límites, e que mantelos, require un comportamento que lles permita actuar pensando no seu propio benestar, deben madurar por eles mesmos. Pero difícil de asumir por nosoutros.
Eu como son moi metica seguro que chamaría... penso coma Dilaida.
ResponderEliminar:D
este post é distinto dos que adoitas escribir.
gústanme estas sorpresas.
A foto curiosa, si, eh.
Aldabra anda sempre con un foguete no cú.
ResponderEliminarPárate Aldabriña, que as sereas remolonean un pouco...!
Non dín que tódolos camiños levan a Roma? Daquela aínda que algúns cambien de rumbo sempre haberá puntos de encontro.
ResponderEliminarCecáis unha distancia prudente que non chega a lonxanía polo de agora. E a ver qué conta o tempo. Pero que non sexa o tempo o único protagonista, claro.
ResponderEliminarArriscado me vexo... ;))
As veces é ben difícil. Loitas co que desexas e co que hai que facer. De calquer xeito, na escultura todo é mais doado.
ResponderEliminarBicos
Basta con mirar atrás: estamos constantemente cambiando de compañeiros de viaxe. É a lei do camiñante.
ResponderEliminarWonderfulPictureThankYouForSharing
ResponderEliminarEstou totalmente dacordo co señor Raposo.
ResponderEliminar