viernes, 5 de abril de 2013

O terceiro banco

 Grazas, Enrique

Vivía no outro extremo da cidade, do outro lado do regato. Cada mañá erguíase ao raiar o día, ordenaba as súas cousas, facía un pouquiño café e marchaba mercar unha bolecha de pan quente para almorzar. De volta na casa, bebía un vaso daquel líquido marrón, xa frío, untaba o pan con aceite de sementes, comía un pouco e de présa, recollía os restos nunha bolsa, poñía o abrigo e saía á rúa.

Moitas veces, sentía a friaxe do inverno no rostro e nos dedos. Outras, a chuvia inundaba os seus ósos. Outras, o Sol feríalle nos ollos. Pero ela sempre facía o mesmo percorrido co seu esvaído corpo envolto naquela tea de pano marrón, roída polo tempo.

Con paso lento, case arrastrando os pés, baixaba a pendente ata o regato, cruzaba a pontiña e comezaba o ascenso por aquelas interminables escaleiras. Ao chegar á alameda, sentaba no terceiro banco, a carón da papeleira, mirando o Sol do nacente. Da súa bolsa sacaba os restos do almorzo, esparexíaos polo chan e pechaba os ollos. Ninguén sabe cantas horas pasaba alí sentada, pero nunca desaparecía ata que o Sol raiaba no poñente.

Onte non a vin cando pasei a media mañá. As pombas agardaban a carón dos bancos e a alameda estaba deserta…

5 comentarios:


  1. ¿Sabes cuántas historias de soledad y abandono nos podrían contar las palomas de nuestros parques y plazas?
    Seguro que una de ellas te dijo algo al oído, sabiendo que tú sí sabrías ponerle las palabras adecuadas.
    ¡acertóu!

    · BQñMTS

    · CristalRasgado · & · LaMiradaAusente ·


    ResponderEliminar
  2. Como bien dice Ñ, la soledad es como esas palomas que aguardan al lado del banco..
    Gracias por poner la foto.
    Saudos.-

    ResponderEliminar
  3. Las palomas saben mucho más, por eso no hablan, sólo devoran el tiempo, las migas... :I

    ResponderEliminar
  4. Si los bancos supieran decir palabras y las palomas también quedaríamos sorprendidos de tantas historias que nos contarían. Tanto unas como otros me producen melancolía.

    Unas palabras muy bien colocadas nos regalas.
    Una abraçada amb un bico

    ResponderEliminar
  5. deus, que tristura queda dspois de ler este relato tan ben feitiño... fala de moita soidade... da vellez (eu imaxino unha muller maior)...

    pero é un bó relato, eso non se pode discutir.

    biquiños,.

    ResponderEliminar