sábado, 13 de abril de 2013

VERMELLA...

Lorena

Era vermello. O líquido era vermello. Díxollo o cristal...

Había tempo que non vía líquidos vermellos pero, daquela, estaba alí, agardando polos seus beizos asimétricos e pola súa pel de melcotón.

Antes de catalo ulíuno e gustoulle o arume.
Vermello...

Temén le gusotou a cor. 
Vermella...

Non dixo nada...

3 comentarios:


  1. A la foto, en blanco y negro, de una maestra, le añades o vermelho de tus palabras y el tandem sale triunfante.

    · BQñSMTS... y alou...

    · CR · & · LMA ·


    ResponderEliminar
  2. <<<<<<Un vermello precioso.
    Saludos.-

    ResponderEliminar
  3. pois mira, casi que tomaba eu agora mismo unha copiña de "vermello"... me entraron as gañas lendo o teu poema.

    biquiños,

    ResponderEliminar