miércoles, 22 de mayo de 2013

ELOS SOBRE LENZO

Grazas Esmeralda

Vixio a luz que se cola pola fiestra do poñente.
É feble.
A tarde está nubenta e o vento arrastra a frialdade da serra.

Vixio a luz que proxecta a sombra simétrica dos elos da cadea sobre o lenzo escurecido.

Quedou atrás a urbe enmudecida. Atrás quedaron as pingas calmas dos amenceres sen présa. Atrás quedou todo en canto a luciña vermella das portas de ferro comezou a escintilar e a cadeira se deixou arrastrar polo raíl ata a cadea.
No horizonte foron asomando as nubes sobre campos de trigo, tinguidos de papoulas.

Vixio a luz do poñente para que non se desfaga a simetría dos elos proxectados sobre o lenzo escurecido…


6 comentarios:

  1. Quixen poñerche cousiñas, pero quedeime sen palabras...e non as atopo aínda.

    Chapeau, Concha. Canto me gustou!

    ResponderEliminar
  2. As cadeas en si rezuman escuridade pero neste caso a luz das túas verbas ilumina os elos e danlle unha pátina de esperanza.
    Gustei.

    ResponderEliminar
  3. Graciñas Concha, alédome moito de terte polas miñas letras.
    Paréceme un traballo agradable ese de vixiar a luz. Gustoume moito o teu poema.


    Bicos.

    ResponderEliminar
  4. Le pusiste unas preciosas palabras a esa cadena.
    Todo un lujo ver esa foto aquí. Gracias.

    Una molt forta abraçada i malgat les cadenes mai son benvolgudes hi ha algunes que son dolces.

    Bicos

    ResponderEliminar

  5. Te has buscado una colaboradora de altura. No hay más que ver la foto, su perfecta composición y texturas.
    Y de tus palabras... como guante perfecto al dedo a la imagen. Espero al continuación esperanzada sobre la luz naciente.

    · bicos y petóns

    · LMA · & · CR ·


    ResponderEliminar
  6. buf... é un poema moi intenso... penso... xa a palabra vixiar dí moito do momento no que se escribeu... penso... vixiar unha cousa cotián... un segundo....

    biquiños,

    ResponderEliminar