miércoles, 12 de febrero de 2014

PESAS... E PESARES



Non me tería importado chegar algo máis cedo se soubese que arreglaba algo, pero sempre tiven as miñas dúbidas sobre eses minutos de máis, á porta do cinema, nos que se adoita aproveitar o tempo para falar de como nos vai indo a vida. E na nosa pesaban máis as diferenzas que as coincidencias…

Había demasiado tempo que aquela treboada entre nós pasara e, a pesar de que xa estaba todo aclarado (ou así me parecía), cando me chamou para invitarme a ver a última estrea do cinema español, percibín na súa voz un aquel de reproche, non sei moi ben por que, nin a que viña a estas alturas. Pero si percibín que algo moi pesado seguía traendo no peto da lembranza. Aceptei a invitación sen pensalo demasiado, pero ao ir chegando o día, dinme conta de que fora un erro, como tamén o sería desdicirme do meu si. Así que cheguei xusto cando ían pechar as portas da sala e, ao rematar, díxenlle sen máis: “Foi moi agradable, pero teño présa e marcho. Mañá dou unha conferencia sobre pesos e medidas e a súa influencia na economía moderna”.

2 comentarios:

  1. Curioso título. Que facilidad tienes para montar historias. Me ha gustado pero yo a pesar de lo fabulosa que son las pesas del amigo ñOCO me hubiera quedado y hubiera pasado de conferencias.

    Abraçades

    ResponderEliminar

  2. Un final... de cine en la puerta del cine... Una historia corta pero con sustancia, como debe de ser.
    Me ha gusta ver mis pesas por estas tierras tuyas. Gracias... y que no resulten pesadas.

    · BQñSMTS

    · CR · & · LMA ·


    ResponderEliminar