martes, 12 de agosto de 2014

I

To the sky



 Ás 18:30, no luscofusco de decembro,
agardaba a espesa néboa
un aturuxo de estrelas.

E non foi a luz quen veu
cegar a sombra que se cinguía
sobre aquela vida mutilada.
Foi una nevarada de sons aterecidos
coa friaxe espetada a golpe de martelo
no máis fondo da inacabable miseria
quen veu.

E outra vez, as voces perdidas entre o lixo,
á procura dun pan amofado,
comezaron a cantar ese canto que se perde
no camiño das luces afastadas.

E outra vez, a néboa, cansada de agardar,
deixouse esmorecer nos ollos cincentos
da noite que chegaba.

4 comentarios:

  1. Un saludo, Concha, que ya hacía tiempo que no te lo dejaba.

    ResponderEliminar

  2. Un buen poema, lo normal en ti, y una buena foto, lo normal en Xulio.

    · BQñSMTS

    · CR · & · LMA ·


    ResponderEliminar
  3. Tiempo que no pasaba por tu casa... la foto me gusta, como siempre la acompañas con unas preciosas y bien compuestas palabras.

    Abraçades Concha

    ResponderEliminar