viernes, 17 de marzo de 2017

ENREDANDO



Enredo
Mercedes L. Rubín

Hai uns días estiven na casa da miña aldea, na casa da miña nai e, pola fiestra da cociña, vin como se bambeaba suavemente pero sen descanso o camelio. Tiña as pólas máis baixas que de costume e semellaba ser de cor rosa, en lugar de verde. As roseiras estaban cheas de matices granates. As pequeñas violas tupidas de malvas, amarelos e brancos. Os narcisos volvendo a mirada amarela sobre si mesmos…

Quedei así, coa boca aberta sen saber que dicir ou pensar, cun nó na gorxa…Sen saber moi ben como todo pasara da escuridade á luz...

Deume por pensar no efémero que é todo, no cambiantes que son as estacións, no doado que resulta moitas veces esquecer sen esquecer ou lembrar sen lembrar, na sinxeleza dos momentos, das imaxes, dos sons, das voces, dos espazos, das persoas…
Tamén me deu por pensar en canto nos complicamos a diario pensando que temos un número infinito de días para vivir, para facer valer os nosos caprichos e poñernos por enriba das demais persoas, para demostrar que somos nós quen está facendo as cousas ben, para facer valer os nosos privilexios a costa de pisar os dereitos de quen está ao noso carón, cando en realidade somos seres finitos, efémeros, cambiantes e falibles e os nosos dereitos rematan onde comezan os das demais…

E, todo isto, para que? Para que nos muden o horario en marzo porque medraron os días e chegou a primavera? Para que o volvan mudar en outubro porque chegou o outono? Para facer valer que somos nós e só nós e as nosas persoas achegadas as que temos a exclusividade da atención e dos dereitos, cargando parte das nosas responsabilidades no lombo do resto do mundo?

Será para iso…

Pois si. Este mes de marzo quedei sen fala porque, unha vez máis, comprobei que hai persoas que son incapaces de se parar a pensar diante dos cambios de cor dos días…

Supoño que non debía sorprenderme tanto.

7 comentarios:


  1. Supoño eu tamén que parece non importarlle a ninguén que ninguén se dea conta, ou somos poucos, máis ben os que din somos "de pobo" os que notamos o cambio do tempo dunha estación a outra.
    Pero eu viña dicir que é verdade o complicado que o facemos todo, incluída esta cuestión de hora de "quita e pon" que nos impuxeron para facerlle a ola aos poderes daquel momento, que non sei si son os de agora, pero que seguen sen cambiar neste asunto, como tantos outros.
    Pero bo, os magnolios e outras árbores están florecendo, os paxaros fálanse de amor e o mar sempre é salado (aínda que se contamine, ou non sé)
    Grazas, Concha, pracer vir visitarche, ler o que escribes e pensas. Ademais doutras cousas belas.
    Un abrazo desde o cantábrico

    montserrat m.

    ResponderEliminar
  2. E quen vés sendo, montserrat m.? Gustoume o que escribiches. Moitas grazas. Saúdos.

    ResponderEliminar
    Respuestas

    1. Fai moito que che leo, gústame tamén o que escribes, Concha, grazas a ti
      Eu veño sendo Ío
      Saúdos, e olas

      montserrat

      Eliminar
    2. Ío! Quen te relacionaba! Canto tempo sen pasar polo teu espazo! Teño que retomar isto... Bicos.

      Eliminar
    3. Acabo de intentalo, pero non me deixa... En fin... Bicolos.

      Eliminar

    4. Concha, ai, perdóame, é que fai tempo cambieille a dirección ao blog e é por iso que non podes entrar á antiga; mándoche a nova, por si un día queres achegarche..

      http://imposiblelanoche.blogspot.com.es/

      Bicos de cores

      montserrat

      Eliminar
  3. Ás veces o tempo se vai en eso... en pesar. E xa é moito porque hai xente que nin as pensa e eso só pode provocar destrastres (o grandes acertos, cousa difícil).

    Eu tamén leía a Ío. Que pena ter perdido a rutina dos blogs. Teño pasado tan bos ratos. Aíndo os paso agora cando me da por ler algún coñecido.

    biquiños,

    ResponderEliminar