Detéñome aquí, neste punto da estrada que se perde na néboa. Non sei a onde vou, pero sei que veño da mellor terra que se poida soñar, chea de arumes e sons que se perden na memoria.Agora, desde esta lña definida do meu baleiro, desde este espazo que se enche cos sorrisos que me acubillan a cotío, desde esta liña discontinua que marca o punto medio dos camiños a ningunha parte, detéñome un instante, antes de seguir camiñando.
Concha L. F. 2010
Nin ti nin ninguén sabe onde vai. Pero é bo detrse a mirar.
ResponderEliminar
ResponderEliminar• Ni se te ocurra detenerte. Con paso quedo y mirando adelante verás que el futuro se construye con cada pisada.
• Me gusta la estética de este blog. Felicidades.
• Bicos
► CR ► LMA
________________________________
•
As veces o de deterse a mirar é moi producente, pois senón podemosnas perder cousas interesantes. Por certo Concha eu non son Pepe de Noriega, anque este si que é un bo amigo, case familia e compañeiro de andanzas por arquivos.
ResponderEliminarMoitos saudiños Concha e grazas polos folgos, que boa falta nos fan a min e mais aos meus compañeiros.
Non sabemos onde imos, pero sabemos o que buscamos, aínda que nunca o atopemos.
ResponderEliminarApertas
(Vexo que cambiaches de casa...)