Detéñome aquí, neste punto da estrada que se perde na néboa. Non sei a onde vou, pero sei que veño da mellor terra que se poida soñar, chea de arumes e sons que se perden na memoria.
Agora, desde esta lña definida do meu baleiro, desde este espazo que se enche cos sorrisos que me acubillan a cotío, desde esta liña discontinua que marca o punto medio dos camiños a ningunha parte, detéñome un instante, antes de seguir camiñando.
Concha L. F. 2010
Agora, desde esta lña definida do meu baleiro, desde este espazo que se enche cos sorrisos que me acubillan a cotío, desde esta liña discontinua que marca o punto medio dos camiños a ningunha parte, detéñome un instante, antes de seguir camiñando.
Concha L. F. 2010
Nin ti nin ninguén sabe onde vai. Pero é bo detrse a mirar.
ResponderEliminar• Ni se te ocurra detenerte. Con paso quedo y mirando adelante verás que el futuro se construye con cada pisada.
• Me gusta la estética de este blog. Felicidades.
• Bicos
► CR ► LMA
________________________________
•
As veces o de deterse a mirar é moi producente, pois senón podemosnas perder cousas interesantes. Por certo Concha eu non son Pepe de Noriega, anque este si que é un bo amigo, case familia e compañeiro de andanzas por arquivos.
ResponderEliminarMoitos saudiños Concha e grazas polos folgos, que boa falta nos fan a min e mais aos meus compañeiros.
Non sabemos onde imos, pero sabemos o que buscamos, aínda que nunca o atopemos.
ResponderEliminarApertas
(Vexo que cambiaches de casa...)