Dolor. "Bebín da túa copa..."
Bebín da túa copa e, sen máis, verteu o seu contido no meu espazo...
E as aguzadas puntas confundíronse coas chatas cabezas e todo tornou transparente, coma o cristal da copa que contén ese metal que me emboba e me fire...
E as miñas mans xa non sosteñen nada máis ca esa dor punzante que ás veces me corroe, pero que me mantén con vida, para beber unha e outra vez os alfinetes da túa copa...
Gústame , Concha.
ResponderEliminar"Unha vez tiven un cravo, cravado no corazón", que decía a nosa Rosalía. Supoño que será de amor, pero, xa sabes, que non falte.
• Algunas veces, la vida nos sirve copas, de obligada bebida, que lejos de reconfortar, como un buen vino debe hacer, sólo producen desgarros en el alma.
• Xulio debiera abrir un blog fotográfico... o tú, convencerlo. Sus fotos bien merecen la pena.
• Bicos
► CR ► LMA
________________________________
•
Como di mariajesusparadela, lembrei o poema de Rosalía. Non fai moito, é ben curioso, eu fixen tamén alusión o mesmo en un dos meus blogues.
ResponderEliminarGustoume, de calquer xeito, como o diseches ti.
Gracias por pasarte.
Bicos.
A dualidade da vida, o dolor e o pracer intimamente unidos, quen ben te quere tamén te fará sufrir....
ResponderEliminar