sábado, 8 de octubre de 2011

MARMELOS SEN DATA DE CADUCIDADE

Seguindo un fío iniciado por Kaplan,un reincidente, continuado por outras persoas ás que tamén gusto moitísimo de ler, veume á memoria algo da miña infancia.


Cando era pequena a avoa Benita, por este tempo e coa axuda da tía-avoa Luscinda, da madriña ou da mamá, pasaba horas na cociña pelando, cortando e cocendo marmelos, mesturados con azucre na xusta proporción, ata que o doce adquiría un dourado intenso, case vermello, e unha textura semellante á da lava dun volcán. Ás veces eu tamén colaboraba, subida a un banquiño de madeira, a cociñar tan exquisita vianda. Teño un sinal no pescozo, hoxe case imperceptible, que me lembra que, unha tarde, "axudando" a aquelas mulleres a cocer os marmelos, unha burbulla saltou da pota e queimoume a pel.

Pero aquel marmelo espeso, gardado logo en pequenas caixas de madeira forradas cun groso papel de cebola, non tiña data de caducidade. Gardábase para todo o ano na adega da casa, escura e fría, na que se salgaba a carne do porco e onde logo secábanse os xamóns e os touciños, a cachucha e os lacóns, onde penduraban dun gancho os atados de ourego e de herba luísa… Unha adega cunhas fiestras pequeniñas, orientadas ao norte e ao oeste, protexidas cunha finísima e tupida tea metálica, polas que as airexas das estacións fluían libres. Era un lugar cheo de misterios suculentos.
Había un armario mosquiteiro na que se gardaba o manteigoso queixo do país, chegado das terras da Arzúa ou das verdes chairas de Lugo, as sobras do xantar do día, que se gardaban para a cea ou para outro xantar (non se tiraba nada), a carne fresca das becerras ou das vacas que o Pepe "Can-Can" vendía no mercado da vila, o bacallau salgado...
Nos andeis da adega había tarros de salsa de tomate e marmelada de mazá, que a mamá, a avoa e a madriña preparaban con agarimo, unhas olas de barro con chourizos anegados en aceite, botellas con licor-café e augardente branca e de herbas e outras moitas cousas que non lembro.
Detrás da porta había unha enorme artesa de pesada tapa na que estaban o saco dos garavanzos, o das fabas e o do azucre (un luxo racionado), a caixa das noces... Alí, a mamá, a avoa e a madriña agochaban tamén as poucas lambetadas e delicias aromáticas que a precaria economía daqueles tempos permitía ter: algún paquete de café en gran, algunha libra de chocolate negro “Viso” ou “La Torronesa”, algunha caixa de galletas surtidas “Cuétara”, as uvas e figos pasos e o turrón duro e brando “El lobo” para o Nadal, ou a caixa de bombóns que sempre traía a tía-avoa Vitorina cando viña desde Bos Aires…


Pero o que máis me chamaba a atención eran as laranxas sanguiñas que a avoa mercaba de vez en cando na feira da vila. Aquilo si que era novidade e non había cousa máis deliciosa ca deixar esvarar polos beizos aquel zume acedo e doce a un tempo, que deixaba no padal a frescura traída doutras terras.

E, por suposto, as caixas co doce de marmelo. Ai, aquelas caixas sen data de caducidade!


En canto tiven forza suficiente para levantar a tapa da artesa e vía que non había vixianza, metíame na adega para saborear un anquiño daquel doce que me deixou unha queimadura no pescozo mentres o revolvía cun enorme cullerón para que non se botase a perder.
Quizais esa era a miña vinganza por deixarme marcada para sempre!

4 comentarios:


  1. · ¡Concha! ¡ñoco! ¡que maravilla de texto!
    Y a estas horas, los jugos gástricos derramados a mi alrededor.
    Me ha encantado tu exuberancia expositiva. Por un rato he estado en ese lugar, lugar que bien pudiera ser una de las estancias de "recorrido circular" (el 445)

    · BQÑS moitos

    CR & LMA
    ________________________________
    ·

    ResponderEliminar
  2. Eu estiven a semana pasada facendo doce de marmelo, a min non me gusta pero ao meu marido e aos meus fillos gústalles moito.
    A adega que describes parécese moito a da casa onde nacín e me criei, pero na miña tamén había unhas cubas enormes para o viño, nesta época daba gusto entrar nela, o viño estaba a fermentar e todo estaba impregnado co olor doce que desprende a uva cando fermenta.
    Bicos

    ResponderEliminar
  3. buf, que envexa ver toda esa riqueza de cheiros, de sabores, de colores. imaxino ese sitio con tanto encanto. na miña casa non había nada parecido, nin no lugar nin eses alimentos tan ricos. todo era bastante escaso na miña infancia. A primeira vez que probei o marmelo foi un anaquiño que me regalou miña irmá, agochouno sin que a viran para traermo, déranllo nunha casa que tiñan unha adega como na túa.

    ResponderEliminar
  4. fai un pouco que rematei de cear e comín doce de marmelo con queixo, non era caseiro pero estaba bó...

    vaia manxaras que tiñades na adega, non me extrana que estiveras alerta para colarte e lambetar algunha cousiña.

    eu teño recordos das galletas Cuétara, que por aquel entonces, non se comían calquera día, como se fai agora... se gardaban no moble do comedor, baixo da tele... e si miña nai estaba de bó humor nos deixaba, a meu pai e a mín, comer algunha galleta e non gardar a caixa sin abrir para cando viñera algunha visita.

    biquiños,
    Aldabra

    ResponderEliminar