domingo, 29 de mayo de 2011

PICANDO O ANZOL

Satisfaction
"Todas e todos mordemos o anzol da autosatisfacción"

Si. Nalgún momento das nosas vidas, todas e todos mordemos ese anzol, esquecendo que quen se recrea no seu propio ego corre o risco de perder o verdadeiro sentido e significado das cousas.

O PP morde ese anzol ao ver España pintada de azul. O PSOE mórdeo á desesperada ao "atopar" quen leve as rendas das súas políticas ata o 2012, coa esperanza de conservar a cadeira. O BNG estáo a morder sentíndose chave para moitos concellos galegos, en aras do progresismo... E hai máis que campan fóra de Galiza.
Con eses vimbios cheos de anzois vaise conformando un panorama nada tranquilizador, agravado por esta crise feroz, creada polo poder financieiro.

Hai moita xente neste noso país que está cansa de picar e quedar presa por un gancho no espellismo dunha democracia ficticia que, entre outras moitas cousas, non lle dá cabida ás minorías. Menos mal que hai quen saia ás prazas e queda nelas para amosar o seu descontento, a risco de levar uns paus. Pregúntome se alguén estará escoitando eses berros dunha parte da nosa sociedade (a outra xa votou o que lle pareceu), cansa de corruptelas e enganos, de mentiras disfrazadas de democracia.


Por certo, eses anzois é mellor deixalos para as pescadas. E para os pescados, que non ven sendo o mesmo. 

domingo, 22 de mayo de 2011

RETRATOS SOBRE SEDA

Dúo

Do teito penduraba unha lámpada espida e dúas arañeiras competían nunha esquina por ver cal era máis grande. As portas do armario perderan as pechaduras e deixaban ver polas crebas pilas de roupa sen corpos que as habitasen.  Na mesiña, na que quebrara xa o cristal, descansaba un cinseiro cheo de cabichas e restos de noites perdidas en conversas inútiles. Os lenzos que protexían a fiestra mareleceran había anos co sol do solpor. Na alfombra repousaba unha antoloxía da lírica medieval castelá, coas follas axadas e aberta pola páxina setenta e cinco. O leito estaba cuberto por unha sobrecama esfiañada, tecida noutrora a gancho por sabias e dilixentes mans, agora entumecidas pola artrose. A madeira do chan perdera o seu verniz alí onde as patas da cadeira, que servía de colgadoiro, deixara os sinais da súa andaina. Detrás da desconxuntada porta que daba ao corredor, unha camisa pedía a berros que alguén a rescatase do cravo que a tiña presa. As paredes brancas zumegaban inquedanza e nas físgoas da pintura pousaba un estraño po gris, solidificado polo abandono.

Todo estaba rodeado por unha espesa néboa de sentimentos e apenas se podía percibir a respiración daqueles ollos sorprendidos polo baleiro. Todo quedou en silencio. Todo deixou de ser para non ser nada máis ca un berro afogado pola frustración e polos anos perdidos.
 
E todas as miradas se volveron aos diminutos retratos, debuxados sobre seda.

martes, 17 de mayo de 2011

17 DE MAIO






Hai hoxe un par de anos que, en lugar de estar aquí celebrando a grandeza das nosas Letras e da nosa Terra, me atopaba lonxe, gozando dunha paisaxe coma a da foto, moi similar á de Galiza, que me evocou a miña nenez, chea de recantos de verdor.
Hoxe si puiden celebrar, dalgún modo as Letras desta Terra, en Vilanova dos Infantes, xunto coas compañeiras e compañeiros da Coral de Ruada.
Cando viña de camiño de volta da romaría "Raigame", veume á cabeza este lugar da foto, cheo de paz e tradición, no que pode unha perderse horas e horas contemplando soamente o verde, o silencio, o azul e os nubentos ceos. Coma en Vilanova. Ou coma en calquera outro recanto da nosa Galiza. Tamén hoxe o ceo está gris, pero cheo de luz, da luz das Letras.
E tamén me veu á cabeza o fácil que pode resultar perder as raíces cando nos atopamos nunha terra estraña. E mesmo dentro da Terra, porque así vai a vida, levándonos por camiños longos que ás veces nos fan esquecer quen somos, de onde vimos e polo que loitaron quen nos precederon na andaina.

jueves, 5 de mayo de 2011

PARA A LEMBRANZA

 
Miré atrás


De repente, sentín unha fonda melancolía.
Coma se o tempo se tivese detido, volvín a aqueles días nos que agochaba detrás da miña vitalidade e do meu sorriso sentimentos culpables e prohibidos. E, á miña memoria volveu cada instante, cada palabra, cada feito e cada xesto. Sen preguntas nin respostas, envolto nun estrondoso silencio, o meu cerebro foi visualizando, minuto a minuto, todo o acontecido aqueles anos de complicidade mutua, de inquedanzas compartidas, de discusións acaloradas, de bailes tentadores, de acenos disimulados, de intimidade vivida no medio do xentío, de perigosas escapadas sen destino, ...
De repente volveu todo o que deixei atrás, todo o que quixen pechar na gaiola do esquecemento.
Xa non te lembrarás de min, pero eu sigo a escribir todo o que se me pasou pola cabeza naqueles anos.