lunes, 28 de febrero de 2011

SOMBRAS


Anxiety troubles me

Viúva de aromas, de luces, de cores,
do canto sutil da herba, da fermosura,
perdida nos labirintos da loucura,
vaga presa de dúbidas e temores...

 
Perdeu o seu peito, da graza os resplandores
que aleitaban xenerosos a dozura
e porta no seu frío ventre a amargura
concibida pola ausencia dos amores.

 
Infeliz alma, afogada en tormentos,
cos ollos secos, baleiros de esperanza,
rosma entre dentes os escuros lamentos

 
que, enmudecida, a súa voz non alcanza
a pronunciar e, baleira de contentos,
esvaece desolada na lembranza.

viernes, 25 de febrero de 2011

ASOMANDO...



Hai alguén que xa foi asomando o nariz a este estraño febreiro, pois non quere perder nin unha raiola, non vaia ser que a súa beleza quede oculta tras a explosión das outras flores, cando chegue a primavera.

jueves, 17 de febrero de 2011

CIDADE DA CULTURA




Que si. Que está moi ben. Que é un edificio fermosísimo, pero case baleiro, no que se dilapidou unha fortuna que Galiza non ten, mentres se estaban, están e estarán facendo recortes nos gastos sociais máis esenciais. Co que se gastou aí (e co que queda por gastar), entre outras cousas, creábanse unhas cantas empresas e promocionábase a xoves emprendedores e emprendedoras (que en Galiza hainos/as a centos, pero fúganse fóra porque aquí non teñen futuro) e creábanse postos de traballo para a xente dunha Terra que sempre estivo esquecida pola súa propia clase política, nacida aquí, criada aquí, pero que polo que se ve, sigue vivindo de cara á galería e dilapidando, repito, unha fortuna real en facer adornos case inútiles, simplemente porque seica queda moi ben de cara ao mundo exterior.

Gustaríame chegar a ver o día en que se amortizase, euro a euro a inversión feita, pero dubido que chegue a vivir tantos anos para iso. Mentres ireime conformando con ler como se vai progresando no moito que aínda queda por facer aí. E de paso, vendo como a nosa xente nova vai emigrando fóra de Galiza e de España, para buscar algo co que vivir dignamente.

lunes, 14 de febrero de 2011

XXIV - TE QUIERO




Te quiero sin estrías,
sin surcos degradados.
Te quiero sin torpezas,
sin silencios apagados.

Te quiero sin adoquines rotos,
sin cuerdas destensadas.
Te quiero sin ruidos estridentes,
sin solitarias madrugadas.

Te quiero sin ocasos oscuros,
sin necias luces deslumbrantes.
Te quiero sin músicas, sin sonidos,
sin tumultos agobiantes.

Te quiero así, esencia pura
de mi sombra emergente,
sombra de mi sombra tú,
sombra yo de tu piel caliente.

En tus amaneceres, te quiero,
me quieres en mis ocasos distantes.
Cerca o lejos, esencias únicas,
somos sólo amor, almas errantes.




viernes, 11 de febrero de 2011

A CERDEIRA


Sorprendeume a tarde, apoiada no peitoril da fiestra, agardando polas frescas flores da cerdeira e, nun momento de confusión, pensei velas brotar nas puntas das pólas. Pero foi soamente iso, unha confusión.

Quizais se me cruzaron na memoria as imaxes doutras primaveras.

Concha L. F.

jueves, 3 de febrero de 2011

XII - DISTANCIA

La escalera

Tan cerca de hoy y de ayer,
pasado y presente,
todo en uno,
futuro incierto…
 
De sinrazones he llenado
las razones que he dado,
inconscientes unas,
las otras verdaderas.
¿Disfrazadas? La mayoría…

Pero todas inocentes.

Mi pulso se encabrita al subir
una y otra vez las escaleras
que me llevan
hacia el polvo
y las cenizas derramadas
y me recuerda
que debo caminar despacio,
muy despacio,
pues muy largo es el camino,
muy dilatada la distancia
que me queda
y muy pesadas las cadenas
que atan pasado y futuro
al cruel presente.

Calma, pues, corazón loco,
todavía te quedan escaleras,
miles de escaleras…

Y mil condenas.