Chile.
Foto prestada.
Perdinme na
inmensidade da Lúa chea impetuosa e na do Sol nacente silandeiro.
Perdinme entre as voces e asubíos dos paxaros.
entre
cebolas, cerdeiras, gatas preñadas, xeadas de abril e brétemas luminosas.
Perdinme entre
airexas frías do nordés,
entre soles ferintes
e herbas miúdas.
Perdinme entre
músicas estrañas e diminutos puntos de músicas chegadas doutras terras.
Perdínme entre as miñas músicas.
Perdinme entre
saloucos, laios e flores despintadas,
entre escanos de
estradas nunca percorridas,
entre viaxes a mundos
de ir e non voltver.
Perdinme nos pasos duns
pés descalzos sobre a terra
buscando un anaco de
silencio silandeiro,
ese que deixa
escoitar o silencio das noites e dos amenceres
preñados de sons e de
silencios.
Perdinme…
E non me quero volver
atopar no murmurio de voces ferintes,
de luces desmembradas,
de cigarros a medio consumir,
de paces fiticias, de
anacos de queixo cortados ao milímetro…
Quérome seguir
perdendo. Unha e outra vez.
Non me quero atopar
nunca máis.
Nunca.
Quero seguir perdida.
Quero facelo.
Quero…
