Foto: "Invernía"
Mercedes L. Rubín (Tres Trísqueles)
Puidera ser que non estivesemos aquí, agora. Pero estamos. A xeada por fin estala baixo os nosos pés, unha vez máis e branquea e resiste a diluírse nas néboas e cobre de luz branca as poucas horas que ten o día. E cubrirá de branca luz as moitas horas de noite que nos quedan por diante...
Puidera ser que maña non visemos o amencer. Pero estamos pisando a xeada unha vez máis e vendo o verdor das xestas cubertas polo seu branco inmaculado e estamos sentindo nos ósos a friaxe húmida e cortante dun novo Solsticio de Inverno.
