Xa acabou o verán e case non me din conta. Con el foise o tempo de lecer, de soños e proxectos, do medo a unha viaxe que resultou ser toda unha experiencia de luz e imaxes, lonxe do recanto no que se moven os meus pensamentos. Non puiden ter canda min mellores compañeiros, que viñeron ser coma os lazariños máis agarimosos que calquera poida imaxinar. Mágoa que faltase un para completar o cuarteto, pero hai cousas que son inevitables!
Se algunha vez ides a Escocia, buscade o xeito de ver estes fermosos animais. Son as vacas das Highlands, unha especie autóctona, mansa, forte e recia, de patas curtas, robusto e peludo corpo e longo floco que oculta a súa doce mirada. Unhas imaxes e unha presenza que invita a saltar o valado e acariñalas, a pesar de ter unha cornamenta que case mete medo.
Estes animais póndense ver pastando ciebes nas Terras Altas, pero se non conseguides velas por alá, sempre se pode visitar Pollock Park, a poucos minutos en tren desde Glasgow. De paso podedes gozar da Burrell Collection, que ten moitas obras de arte ben fermosas.
E non podo deixar de nomear Edimburgo. Sería moi necia se o fixese. É unha cidade que namora. Quedaría alí se non me tirase tanto a Terra. É un terreo "rompepernas", non apto para quen padeza artrite ou calquera doenza que lle impida subir e baixar escaleiras e pendentes. O encanto do seu castelo reside no enclave no que está situado e na súa historia, ademais dos tesouros que garda. Alí consévanse a Xoias da Coroa escocesa, a saber, a Coroa, a Espada e a Pedra do Destino. Por outra parte, dá gusto sentar nun dos moitos bancos que hai no recinto, logo de pasear entre a Old Town e a New Town, a través dos moitos canexóns escuros que se estenden ao longo da Royal Mile. Por certo, nalgunha das rúas da New Town, non lembro cal, sirven uns mexillóns escoceses saborosísimos!
Quedoume moito que ver nestas terras. Aberdeen, por exemplo. Pero rematou o verán e outra vez será...