sábado, 2 de diciembre de 2017

XOGOS


Glasgow - Escocia - 2011

Ás veces tomábame a liberdade de xogar. Xogaba a ser pequena coma ti e contigo, ensartando pezas de cores nas paredes do escuro corredor daquela casa. Outras veces xogaba a ser maior subida ao escano da sabedoría e escribía nunha táboa decálogos de normas que nunca se cumprían.

Despois eras ti quen xogaba a colocar cabelos brancos no meu caderno, a agocharte baixo a miña almofada rosmando en soños enrugas novas, a levarme por vertixinosas autovías desertas de luces, a irisar amenceres e solpores con cores silenciosas…

Sei que agora xa non xogo contigo. Xa non. Tamén sei que ti xa non xogas comigo, que hai cousas que nunca me dirás, que hai un muro que xamais me deixarás traspasar.

Xa non me tomo a liberdade de xogar. Iso deixeino onte, ou antonte, non lembro… Quizais cando atopei o cadeado na porta. Por iso agora non xogo…

Supoño que esa é a razón.