SE NON FOSE ASÍ

Amiga Merce, grazas.
Irmán Xulio, grazas.

SE NON FOSE ASÍ

Sacudimos a alma de bágoas e temores,
cando os ventos da adversidade
arremuíñan as nosas augas e mantemos, firmes,
a mirada posta nun punto indefinido
que desprende minúsculas partículas
que se filtran cando inhalamos aire.

Sacudimos os soños de pesadelos
cando a luz esmorece e a noitebra
envolve o traxe que a terra nos doou
e miramos a escuridade cun sorriso 
cómplice e paciente,
porque sabemos que nela aniña unha raiola,
premonición do albor.

Se así non fose, que sería da beleza
agochada no orballo,
nas ondas e nos montes?

Se así non fose, que sería dos arumes da infancia,
das roupas estendidas
polas mans que nos abrigaron
á calor da esperanza?

Se así non fose, que sería das imaxes e dos sons
ciscados na lembranza ?

Se así non fose, quen había soster
con pulso decidido a ledicia sobre a herba,
o alento nas ás das bolboretas,
e as plumas da paz presas
nas mans das crianzas?

Se non fose así, nin vós nin eu
estariamos aínda loitando
para que o sol do abrente
dilúa as pantasmas que camiñan
ao amparo da noite,
as que eclipsan o sorriso da lúa
que agarda serena ás estrelas,
para contarlle que,
entre a aurora e o solpor,
hai vida e que a vida,
entre o solpor e a aurora,
descansa.