QUERO

Chile.

Foto prestada.

Perdinme na inmensidade da Lúa chea impetuosa e na do Sol nacente silandeiro.

Perdinme entre as voces e  asubíos dos paxaros.

entre cebolas, cerdeiras, gatas preñadas, xeadas de abril e brétemas luminosas.

Perdinme entre airexas frías do nordés,

entre soles ferintes e herbas miúdas.

Perdinme entre músicas estrañas e diminutos puntos de músicas chegadas doutras terras.

Perdínme entre as miñas músicas.

Perdinme entre saloucos, laios e flores despintadas,

entre escanos de estradas nunca percorridas,

entre viaxes a mundos de ir e non voltver.

Perdinme nos pasos duns pés descalzos sobre a terra

buscando un anaco de silencio silandeiro,

ese que deixa escoitar o silencio das noites e dos amenceres

preñados de sons e de silencios.

Perdinme…

E non me quero volver atopar no murmurio de voces ferintes,

de luces desmembradas,

de cigarros  a medio consumir,

de paces fiticias, de anacos de queixo cortados ao milímetro…

Quérome seguir perdendo. Unha e outra vez.

Non me quero atopar nunca máis.

Nunca.

Quero seguir perdida.

Quero facelo.

Quero…