Ás veces a vida quéixase, igual que o fai a Terra. Elas revólvense e vomitan. Ou calan e van facedo á súa maneira.
E nós con elas.
Ás veces as cousas veñen retortas. E non unha vez, senón unha multiplicada por miles de millóns. Ás veces somos nós quen nos revolvemos con furia contra as labazadas que nos dan día tras día e hora tras hora a Terra e a vida.
Ás veces pechámonos nese labirinto que nos ille das furias, dos lumes e dos raios das treboadas.
Ás veces a nosa paciencia chega ao cume, pois agardar con ilusión sen ver resultados fai que rompamos con todo.
Porque a paciencia ten un límite, coma todo e coma todas nós. E nese momento tentamos tirar a toalla. E tirámola de feito. Dunha ou doutra maneira tirámola, aínda que a volvamos recoller ao momentiño, tirámola...Porque todo ten un límite.
Nese momento no que está o límite é cando temos que ir romper e rachar. Ou calar e ter paciencia.
En poucos días Chile e Katmandú sacudíronse pola furia da Terra. O de Chile, polo que lin, non vai mal. O de Katmandú un desastre total. E logo veu o segundo... Ese tremor que moveu de novo a Terra... Alá lonxe. Nepal..
ResponderEliminarTienes razón, la paciencia tiene un límite y traspasado, todo explota. Es entonces cuando hay que ponerse a salvo de lo que pueda alcanzarnos.
Diferente es la paciencia de la naturaleza. En ellas no hay culpables. Ella no es consciente de los daños
El hombre sí, sí que sabe lo que hace.
BQñSMTS
· LMA · & · CR ·