Mercedes L. Rubín
Hai
uns días estiven na casa da miña aldea, na casa da miña nai e, pola fiestra da
cociña, vin como se bambeaba suavemente pero sen descanso o camelio. Tiña as
pólas máis baixas que de costume e semellaba ser de cor rosa, en lugar de
verde. As roseiras estaban cheas de matices granates. As pequeñas
violas tupidas de malvas, amarelos e brancos. Os narcisos volvendo a mirada
amarela sobre si mesmos…
Quedei
así, coa boca aberta sen saber que dicir ou pensar, cun nó na gorxa…Sen saber
moi ben como todo pasara da escuridade á luz...
Deume
por pensar no efémero que é todo, no cambiantes que son as estacións, no doado
que resulta moitas veces esquecer sen esquecer ou lembrar sen lembrar, na
sinxeleza dos momentos, das imaxes, dos sons, das voces, dos espazos, das
persoas…
Tamén
me deu por pensar en canto nos complicamos a diario pensando que temos un
número infinito de días para vivir, para facer valer os nosos caprichos e
poñernos por enriba das demais persoas, para demostrar que somos nós quen está
facendo as cousas ben, para facer valer os nosos privilexios a costa de pisar
os dereitos de quen está ao noso carón, cando en realidade somos seres finitos,
efémeros, cambiantes e falibles e os nosos dereitos rematan onde comezan os das
demais…
E, todo
isto, para que? Para que nos muden o horario en marzo porque medraron os días
e chegou a primavera? Para que o volvan mudar en outubro porque chegou o
outono? Para facer valer que somos nós e só nós e as nosas persoas achegadas as
que temos a exclusividade da atención e dos dereitos, cargando parte das nosas
responsabilidades no lombo do resto do mundo?
Será
para iso…
Pois
si. Este mes de marzo quedei sen fala porque, unha vez máis, comprobei que hai
persoas que son incapaces de se parar a pensar diante dos cambios de cor dos
días…
Supoño
que non debía sorprenderme tanto.
