MARÉS...

Louro

Xulio López

Xa empezou outro setembro. Xa é día 3.

Este verán foi bastante raro. Moi incerto.

A pouco que busquei na miña gaiola, atopei na caixa das sensacións unha que me transportou ao silencio da area, ás mañanciñas frescas á beira do mar, sen más compaña ca a das gaivotas, a de dúas crianzas facendo castelos e desafiando, coa súa inocencia, ás ondas que van e veñen, a do son compasado da auga que pasea sen descanso, a das pegadas efémeras que se borran coas marés...

E nese instante lembrei unha mañá deste recente e estraño verán. Acababa de chegar de mercar un par de cousas no supermercado. As rúas de Ourense estaban cheas de xente, logo de varios días de calor asfixiante e de asfalto baleiro. O ceo estaba nubento e corría unha airexa suave e fresquiña que me trouxo á memoria aqueles tempos nos que consumía horas e horas paseando polas rúas e praias de Porto do Son, Muros e Noia, en días grises, mentres os meus nenos xogaban coa area, preto da auga, ou pedían sen descanso un cómic de Songoku, unha gominola, percebes, empanada de berberechos e pan de millo, ou un xeado (son de bo dente). E ata táboas forradas con tea, pinceis, acuarelas e óleos para reter imaxes. Era a súa maneira de inmortalizar o seu presente...

Agora son grandes. Xogan noutras praias, constrúen outros castelos con outras areas e pintan os cadros da súa vida con outros óleos e acuarelas sobre outras táboas forradas con outras teas...

A airexa fresca daquela mañá deste verán recente, incerto e estraño lembroume que o presente é un paso efémero, que todo está condicionado polo ir e vir eterno das marés...