Grazas Esmeralda
Vixio
a luz que se cola pola fiestra do poñente.
É
feble.
A
tarde está nubenta e o vento arrastra a frialdade da serra.
Vixio
a luz que proxecta a sombra simétrica dos elos da cadea sobre o lenzo
escurecido.
Quedou
atrás a urbe enmudecida. Atrás quedaron as pingas calmas dos amenceres sen
présa. Atrás quedou todo en canto a luciña vermella das portas de ferro comezou
a escintilar e a cadeira se deixou arrastrar polo raíl ata a cadea.
No
horizonte foron asomando as nubes sobre campos de trigo, tinguidos de papoulas.
Vixio
a luz do poñente para que non se desfaga a simetría dos elos proxectados sobre
o lenzo escurecido…
Quixen poñerche cousiñas, pero quedeime sen palabras...e non as atopo aínda.
ResponderEliminarChapeau, Concha. Canto me gustou!
As cadeas en si rezuman escuridade pero neste caso a luz das túas verbas ilumina os elos e danlle unha pátina de esperanza.
ResponderEliminarGustei.
Graciñas Concha, alédome moito de terte polas miñas letras.
ResponderEliminarParéceme un traballo agradable ese de vixiar a luz. Gustoume moito o teu poema.
Bicos.
Le pusiste unas preciosas palabras a esa cadena.
ResponderEliminarTodo un lujo ver esa foto aquí. Gracias.
Una molt forta abraçada i malgat les cadenes mai son benvolgudes hi ha algunes que son dolces.
Bicos
ResponderEliminarTe has buscado una colaboradora de altura. No hay más que ver la foto, su perfecta composición y texturas.
Y de tus palabras... como guante perfecto al dedo a la imagen. Espero al continuación esperanzada sobre la luz naciente.
· bicos y petóns
· LMA · & · CR ·
buf... é un poema moi intenso... penso... xa a palabra vixiar dí moito do momento no que se escribeu... penso... vixiar unha cousa cotián... un segundo....
ResponderEliminarbiquiños,