Son eu, si, a que anda de ruada, colocando margaridas e raros gladíolos verdes no reducido espazo da miña mesa de traballo, polo que ademais circula un atril, un bote con bolígrafos, o cinseiro, o paquete de tabaco e mil chisqueiros que ás veces non funcionan, teléfonos fixos e móbiles, un router... e non sei que máis cousas.
O malo de todo isto é que ás veces esquezo que o mundo non se reduce a catro flores, vinte partituras e un lapis e non son quen de ver que ao outro lado da fiestra, a Lúa vai pasando cada sete días polas súas fases e marcando con elo oa tempos de sementeira e recolleita, e que como di nunha décima moi fermosa o meu amigo Piteira, a Lúa minte moito, pois cando mingua medra e cando medra mingua e cando é nova non se ve, pero cando está chea, quen sabe de que, relumbra. E mirade que veu encher onte e a partir de hoxe xa mingua, pero o que vemos é a súa enorme barriga, coma se estivese preñada e a punto de parir...
Vaites! Agora entendo! Se cando mingua ten a barriga grande cara a dereita é porque ten que parir unha Lúa Nova e como as crianzas, cando nacen son pequeniñas, apenas se ven dentro do sailón...!
E para iso, Tantos libros e papeis, tanta flor exótica, tanta conexión de alta velocidade e tanta comunicación inalámbrica. Para seguir andando de ruada, coas flores como fondo e coa Lúa no horizonte!
Concha L. F. 2010
• Certo. A Lúa e mentireira mais ¿e nos? ¿no lle mentimos moitas veces con promesas que xa sabemos non habemos de cumprir?
• Este gallego mío debe ser muy bueno, pues yo lo entiendo todo.
• Bicos
► CR ► LMA
________________________________
•
gústanme estas miradas reflexivas sobre o nos mundo mais achegado: os nosos libros, o noso escritorio, o noso portátil... ¡cantos cosas temos! ¿verdade?
ResponderEliminarbiquiños,
Con flores, bolígrafos, a lúa e a túa sensibilidade pódese abrazar o Universo.
ResponderEliminarBicos
Pois claro é que minte a Lua. Pro o Piteira, as veces, tamén minte...un pouquiño.
ResponderEliminarA máis, non nos di todo, sempre nos agocha a outra cara.
E, como di Aldabra, que ben miras o teu arredor. As cousas que non semellan importantes deixan de parecelo cando ti as describes.
Moitas grazas, Concha, por lembrarte de min.