domingo, 30 de octubre de 2011

DON BLAS

Don Blas é un estraño pero agarimoso e divertido personaxe.
Hai dez anos que chegou ao meu refuxio, logo dunha longa viaxe desde Quiroga, no sur da provincia de Lugo. Daquela era apenas unha cría dun mes, perdida e indefensa. Logo da desaparición de Gusi, unha cadeliña pequecha e lanuda, agarimosa coa xente da casa e tremendamente agresiva coas persoas descoñecidas, apareceu este elemento distorsionador.
É un cadelo pequecho, algo tonto, pero ledo coma as pandeiretas. Cando chegou a casa, aos poucos meses de morrer o papá, apenas sabía comer. Houbo que armarse de paciencia para que tomase o biberón e pechar cancelos e portas, pois o seu divertimento consistía en fugarse, quen sabe por que, cara a estrada e, con aqueles ladridos agudos de bebé, asustar aos coches que subían e baixaban a empinada estrada que pasa por diante da casa. Seguíame a todas partes, ata cando me metía no coche para ir traballar. Se me vía chegar e poñer roupa para ir á horta, empezaba a correr entre o corredor da cociña e o sitio onde están as ferramentas, para indicarme o camiño, para que non esquecese nada. Logo, na horta, seguía cada movemento do sacho, do angazo ou da mangueira. Cando vía que recollía as cousas na horta, ía correndo para a cociña e seguía cada movemento da mamá, mentres poñía a mesa e, cando eu chegaba para comer, sentaba a carón dela, pegado ao seu caxato.
Don Blas é don Blas. Non me caben aquí todas as cousas que teño gardadas na memoria e que están vinculadas co seu nome. Cerca do 1 de novembro, vénseme á cabeza unha especial, a da súa tristura cando morreu meu irmán, o seu nerviosismo e a desidia que o invadiu ao notar a súa falta. Don Blas segue sendo o can tonto de sempre, agarimoso e rebuldeiro, pero ás veces senta sobre a súa deteriorada cadeira esquerda, mirando a ningures, como se agardase que pola porta volva aparecer quen lle daba un anaco de galleta antes de ir durmir.

6 comentarios:

  1. Ten cara de ser boíño. É increible o unidos que podemos estar a eses pequerrechos e o unidos que eles están a nós. Se puidesen falar... ou talvez para eles sexa mellor así.
    Bicos

    ResponderEliminar
  2. ai, concha. emocionáchesme co raio do cadelo e a súa fidelidade.
    unha linda maneira de lembrar a teu irmao, de dicir ao mundo canto o añoras.

    unha apertiña grande.

    ResponderEliminar
  3. ¡ai, Concha, que tristura, muller!

    é que os cas son tan fieles... penso no meu Ron e comprendo moi ben as túas verbas.

    seméllame que ti tamén agardas polo teu irmán ainda que non che ofrecera unha galleta antes de ir dormir...

    ti falas de don Blas porque así faíseche menos dooroso o recordo da falta dese cachiño do teu corazón.

    biquiños,
    Aldabra

    ResponderEliminar
  4. A miña Perdi (apareceu perdida...abandoada) parece irmá do teu Don Blas. E tamén temos un Blas na familia, un Golden precioso de un meu sobriño.
    Sempre dan máis do que reciben. E, por sorte para nós, nunca un mal xesto (tantas veces merecido).

    ResponderEliminar

  5. · Mira tú que guapo. Me merecía un mordisco por no haber venido antes.

    · bic·os

    CR & LMA
    ________________________________
    ·

    ResponderEliminar
  6. Que maneira tan bonita de lembrar ao teu irmán. E o cadeliño, Don Blas, lémbrao tamén con saudade.
    Biquiños, Concha.

    ResponderEliminar