DON BLAS

Don Blas é un estraño pero agarimoso e divertido personaxe.

Hai dez anos que chegou ao meu refuxio, logo dunha longa viaxe desde Quiroga, no sur da provincia de Lugo. Daquela era apenas unha cría dun mes, perdida e indefensa. Logo da desaparición de Gusi, unha cadeliña pequecha e lanuda, agarimosa coa xente da casa e tremendamente agresiva coas persoas descoñecidas, apareceu este elemento distorsionador.

É un cadelo pequecho, algo tonto, pero ledo coma as pandeiretas. Cando chegou a casa, aos poucos meses de morrer o papá, apenas sabía comer. Houbo que armarse de paciencia para que tomase o biberón e pechar cancelos e portas, pois o seu divertimento consistía en fugarse, quen sabe por que, cara a estrada e, con aqueles ladridos agudos de bebé, asustar aos coches que subían e baixaban a empinada estrada que pasa por diante da casa. Seguíame a todas partes, ata cando me metía no coche para ir traballar. Se me vía chegar e poñer roupa para ir á horta, empezaba a correr entre o corredor da cociña e o sitio onde están as ferramentas, para indicarme o camiño, para que non esquecese nada. Logo, na horta, seguía cada movemento do sacho, do angazo ou da mangueira. Cando vía que recollía as cousas na horta, ía correndo para a cociña e seguía cada movemento da mamá, mentres poñía a mesa e, cando eu chegaba para comer, sentaba a carón dela, pegado ao seu caxato.

Don Blas é don Blas. Non me caben aquí todas as cousas que teño gardadas na memoria e que están vinculadas co seu nome. Cerca do 1 de novembro, vénseme á cabeza unha especial, a da súa tristura cando morreu meu irmán, o seu nerviosismo e a desidia que o invadiu ao notar a súa falta. Don Blas segue sendo o can tonto de sempre, agarimoso e rebuldeiro, pero ás veces senta sobre a súa deteriorada cadeira esquerda, mirando a ningures, como se agardase que pola porta volva aparecer quen lle daba un anaco de galleta antes de ir durmir.