Lorena
Era vermello. O líquido era vermello. Díxollo o cristal...
Había tempo que non vía líquidos vermellos pero, daquela, estaba alí, agardando polos seus beizos asimétricos e pola súa pel de melcotón.
Antes de catalo ulíuno e gustoulle o arume.
Vermello...
Temén le gusotou a cor.
Vermella...
Non dixo nada...
ResponderEliminarA la foto, en blanco y negro, de una maestra, le añades o vermelho de tus palabras y el tandem sale triunfante.
· BQñSMTS... y alou...
· CR · & · LMA ·
<<<<<<Un vermello precioso.
ResponderEliminarSaludos.-
pois mira, casi que tomaba eu agora mismo unha copiña de "vermello"... me entraron as gañas lendo o teu poema.
ResponderEliminarbiquiños,