LEMBRO...

Xulio López

Cada mañá érgome en tempo para darle un repaso a un par de xornais dixitais. OS meus dedos están cansoS de pasar follas impresas que deixan a súa pegada de tinta nos dedos. Onte foi un día de tantos. Seica o mércores non estivera atenta ás novas sobre a sentenza do desastre do Prestige e almorcei unha cullerada de mel, un café con leite, un plátano, as miñas medicinas e unha dose extra de decepción.

Volvo atrás e lembro a maré de dignidade que percorreu Galiza e España hai once anos. Lembro os ríos de tinta verquidos nos xornais, as faixas penduradas nas paredes coa imaxe dos políticos. Lembro as imaxes sacadas por meu irmán Xulio a pé de Praia en Muxía e Carnota, en Lira… Lembro o cheiro fedorento do chapapote que meu irmán gardou nun frasco de crista para non perder a memoria daquel fedor inmundo… Lembro mesmo aquela letra que a miña irmá e mais eu compuxemos para o entroido de 2003

Baila Manueliño, Manuel baila,

Baila no chapapote, que o pobo agarda

Que bailes ti tamén, pra iso che pagan,

Baila no chapapote, Manuel baila.

Aznar é o culpable desta desfeita,

Mentres se funde o barco el dorme a sesta,

E mira pra outro lado, cheo de soberbia

Aznar é o culpable desta desfeita.

Cascos non tiña gana de axudar(e)

E largouse de caza para amolar(e)

Pra amolar a Galiza, para amolar(e),

Cascos non tiña gana de axudar(e)

Rajoy, o Mentireiro Maior do Reino

Di que non pasa nada, e hai que crelo,

E hai que lle crer o conto, e hai que crelo,

Rajoy o Mentireiro Maior do Reino.

E esa xente que goberna o País e o Estado

Pensa que somos idiotas,que nos van ter enganados

Que pra acá do Padornelo, non hai máis que catro parvos,

Pero o que non saben eles é que somos máis de catro.

Os que foron de caza xa están cazados

E no seu chapapote emporcallados,

Negros ata o pescozo, co seu engano.

Os que foron de caza xa están cazados.

Con esa plastilina farán os nenos

Novos bancos de peixes, para comelos,

Para comelos eles e ¡Bo proveito!

Que nós a merda negra non a queremos…

Queren taer o petróleo dos iraquíes,

Pra que han de ir tan lonxe se abonda aquí(e)

Que o veñan coller eles, e que se lixen,

Que este é de calidade, tén pedigri(e)

E cando estean negros de chapapote

Meterse no Prestige, sacalo a flote,

Sacalo a flote, niña, sacalo a flote,

Cando xa estean negros de chapapote.

Que enchan as mans de merda e que beban bágoas negras,

Que lle sanguen o xeonllos de arratralos polas pedras,

De arrastralos polas pedras, de arrastralos polas pedras,

Ai elelo, ai elelo, ai elelo, ai alalo

Baila Manueliño, tamén Aznar,

saca o punto Rajoy, para bailar

Para que baile Cascos con alegría,

A Muiñeira Negra desta Galiza

E xa imos rematando porque non merece a pena

Deixar a gorxa esfolada con semellante caterva,

Non merecen nin que os menten, porque aquí na nosa terra

Temos forza e dignidade para saber defendela!

Lembro… Pero so iso, porque 11 anos foron precisos para que esas persoas “políticas” fosen pouco menos ca subidas aos altares e para que agora, de man da xustiza e grazas a ela, como dicía meu pai, de caldeireiro, todo rematase en nada. Nin culpables políticos, nin económicos, nin nada. Porque, nin encheron as mans de merda, nin foron cazados, nin tan sequera despoxados do poder. Ao contrario. Semella que grazas a ese golpe, subiron máis alto e agora rinse de nós a través da xustiza. Da súa xustiza. Non da miña. Iso nunca. NUNCA MÁIS!