PESAS... E PESARES

ñOCO le bOLO

Non me tería importado chegar algo máis cedo se soubese que arreglaba algo, pero sempre tiven as miñas dúbidas sobre eses minutos de máis, á porta do cinema, nos que se adoita aproveitar o tempo para falar de como nos vai indo a vida. E na nosa pesaban máis as diferenzas que as coincidencias…

Había demasiado tempo que aquela treboada entre nós pasara e, a pesar de que xa estaba todo aclarado (ou así me parecía), cando me chamou para invitarme a ver a última estrea do cinema español, percibín na súa voz un aquel de reproche, non sei moi ben por que, nin a que viña a estas alturas. Pero si percibín que algo moi pesado seguía traendo no peto da lembranza. Aceptei a invitación sen pensalo demasiado, pero ao ir chegando o día, dinme conta de que fora un erro, como tamén o sería desdicirme do meu si. Así que cheguei xusto cando ían pechar as portas da sala e, ao rematar, díxenlle sen máis: “Foi moi agradable, pero teño présa e marcho. Mañá dou unha conferencia sobre pesos e medidas e a súa influencia na economía moderna”.