Grazas, Enrique
E así, coma quen non quere a
cousa, foi pasando o tempo.
Foi pasando cada día diante
dalquel cadeado que había ao pé da beirarrúa. Nunca se lle ocorrera pensar por
que estaba alí, ata que tropezou con el e os papeis que levaba saíron nunha
escorrentada branca cara as lousas. Pero aquel día, logo recuperar o equilibrio
e recoller aquela marea branca tinguida de manchas negras, azuis e vermellas,
aquel día deu en cavilar na súa sorte e deuse conta de que, no fondo, non fora
tan mala.
E así, sen máis, un sorriso
asomou ao seu rostro, coma se acabase de descubrir a felicidade naquel
inoportuno cadeado que estaba alí, quen sabe desde cando…
ResponderEliminarEs fácil descubrir la felicidad cuando compruebas que no te has partido los diente contra el granito.
A ver si es cierto que desde ese día su suerte habrás de cambiar.
· BQñSMTS
· CR · & · LMA ·
ResponderEliminarBen vinda sexa o sorriso, que non lla leve o tempo e permaneza no seu equilibrio.
Grazas, Concha, e tamén por sorprenderche.
Bicos
m.