Sen
máis, miroume a mañá,
cos
ollos presos na escaleira do parque.
Miroume
así, de fronte,
envolta
no pano azul impenetrable da tristura
que
envolve as almas famentas,
de
azul pintada.
Sen
máis, mireina e a bágoa secou.
A
miña.
Porque
a mañá levaba os pés descalzos,
descalza
a bolsa do xantar, da cea e do almorzo,
núas
as mans, arrastrando roupas remendadas,
e
sucos de miseria marcados arredor dos beizos.
Foi
soamente un segundo
que
a mañá me sostivo a mirada.
Suficiente.
Secou
a miña bágoa.
ResponderEliminarQue desconsuelo máis fondo, Concha, este poema teu, cantas mañás haberá así, sen nada, ou con só esa tristeza, miseria, bágoa, por alimento.
Sempre un pracer vir lerche.
Un abrazo grande para ti
m.
Triste pero fermoso.
ResponderEliminar
ResponderEliminarConozco la foto, de la mejor fotógrafa de Ourense y Orense juntas.
Tu poema es una dura y necesaria denuncia. No podemos mitrar para otro lado. Y miramos, más de lo necesario.
· BQñSMTS
· CR · & · LMA ·
Tristes y ciertas palabras ... para no pasar de ellas.
ResponderEliminarPreciosa mirada.
Abraçades