I

To the sky

Xulio Pazo fotografía

 Ás 18:30, no luscofusco de decembro,
agardaba a espesa néboa
un aturuxo de estrelas.

E non foi a luz quen veu
cegar a sombra que se cinguía
sobre aquela vida mutilada.
Foi una nevarada de sons aterecidos
coa friaxe espetada a golpe de martelo
no máis fondo da inacabable miseria
quen veu.

E outra vez, as voces perdidas entre o lixo,
á procura dun pan amofado,
comezaron a cantar ese canto que se perde
no camiño das luces afastadas.

E outra vez, a néboa, cansada de agardar,
deixouse esmorecer nos ollos cincentos
da noite que chegaba.