domingo, 19 de octubre de 2014

EQUINOCCIO


Este é un equinoccio máis. Coma outros moitos. A luz do día foi minguando, como foi aumentando a escuridade das noites. Sei que ese momento pasou este ano xa hai uns días. Collín algo tarde o ritmo da luz. Voulle botar a culpa á auga.

A auga. Moito me gusta a auga, aínda sendo consciente de que a peor morte é aquela de quen morre afogando. Ou a peor é a do lume? O lume. Canta dor produce o lume!


Estas fotos son de hai moitos anos. Ou non tantos. Perdín a conta. Fíxoas Xulio, meu irmán. Daquela eran outros tempos. El experimentaba coa cámara. Eu cronometraba tempos. Eles buscaban atopar camiños na auga... E atopáranos. Eu tamén.

Xa podo descansar...

2 comentarios:

  1. Todas las muertes son malas, yo con el agua tengo mala relación, más bien malos recuerdos...
    Tu hermanos consiguió unas buenas fotos ... entiendo que son de él....mi comprensi´n lectora es un poco precaria y google no ayuda.

    bicos i abraçades

    ResponderEliminar
  2. A min tamén me gusta a auga, quizá porque nacín un día de treboada no que arroiaron os camiños...

    Unha aperta

    ResponderEliminar