Este é un equinoccio máis. Coma outros moitos. A luz do día foi minguando, como foi aumentando a escuridade das noites. Sei que ese momento pasou este ano xa hai uns días. Collín algo tarde o ritmo da luz. Voulle botar a culpa á auga.
A auga. Moito me gusta a auga, aínda sendo consciente de que a peor morte é aquela de quen morre afogando. Ou a peor é a do lume? O lume. Canta dor produce o lume!
Estas fotos son de hai moitos anos. Ou non tantos. Perdín a conta. Fíxoas Xulio, meu irmán. Daquela eran outros tempos. El experimentaba coa cámara. Eu cronometraba tempos. Eles buscaban atopar camiños na auga... E atopáranos. Eu tamén.
Xa podo descansar...
Todas las muertes son malas, yo con el agua tengo mala relación, más bien malos recuerdos...
ResponderEliminarTu hermanos consiguió unas buenas fotos ... entiendo que son de él....mi comprensi´n lectora es un poco precaria y google no ayuda.
bicos i abraçades
A min tamén me gusta a auga, quizá porque nacín un día de treboada no que arroiaron os camiños...
ResponderEliminarUnha aperta