Querida Pilar B. L.

Aquel foi outro Entriodo.

Era ela.

Sen máis preámbulos, rompía con todo.

Sigo recollendo os restos e tento colocalos coidadosamente sobre esta noite sen lúa chea. 

As luces e os sons da mañanciña chámanme para que me erga, aínda sabendo que sen ela haberá un oco nos corredores, un espazo cheo de lembranzas agarimosas, de ansias, de reencontros ao final do día, de xestos, sorrisos e palabras sinceras de xenerosidade, compromiso e entrega... Porque a súa presenza, vital e rebuldeira foi, é e será o mellor agasallo para onte, para hoxe, para mañá e para sempre.

Sorrís firme e impetuosa

á mañá de soños que se erguen

prendidos das raiolas.

Un aceno cara o horizonte,

a ira contida e vertida día e noite,

a ledicia e a pena pola soidade imposta,

a entrega silenciosa e o agarimo,

as luces da natureza xenerosa.

A túa presenza, vital e rebuldeira,

deixou un oco nos corredores.

Vinte moitas veces.

Agora non estás

mais segues a amosarte

en cada xesto dos xices sobre o taboleiro.