"Mirei a partitura. As notas
bailaban arriba e abaixo. As negras con punto enlazaban coas corcheas e estas
coas semicorcheas. Había tresillos por todas partes… Ao pé da clave unha díese
en FA, outra en SOL e outra en RE e de seguido 4/4 e logo, máis adiante, 6/8… Despois becuadros e 3/8 e...
Quedei muda. Os meus
coñecementos de música non chegaban a tanto…
De repente deume por mirar en
que intervalos subían e baixaban as notas e vin, ao pé de páxina e escrito en
letra diminuta, o título daquela cantiga. Naquel momento empecei a
escoitar, ao lonxe, o acordeón do meu avó.
O avó tocaba o acordeón coas mans,
cos pés, cos ollos, co pelo… Ata o tocaba co seu chaleco!
Dirixinme ao tribunal e
díxenlle que estaba preparada. Executei con voz firme aquela partitura e saín…"
Non é o meu avó o home que toca o acordeón. Non é meu pai. É o meu padriño.
Como pasa o tempo e cantas cousas deixa tras de si!
Sabes? é enternecedor, como contas unha historia nun miúdo poema, e sabes porqué, pois porque tes cerna de poeta.
ResponderEliminarUn bico
Aún sin entender bien encuentro una historia preciosa.....lo explicas tan bonito !!!!
ResponderEliminarAbraçades
ResponderEliminarDesde Astor Piazzola, el acordeón es otra cosa. Aún así, cuando alguien toca un instrumento, con sentimiento, lo que suena es gloria, a buen entendedor.
Por la descripción de tu acordeonista, seguro que lo mejor del sí le salía del chaleco, que es lo más cercano al corazón
bqÑsmts
· LMA · & · CR ·