Mercedes L. Rubín
Hai
uns días estiven na casa da miña aldea, na casa da miña nai e, pola fiestra da
cociña, vin como se bambeaba suavemente pero sen descanso o camelio. Tiña as
pólas máis baixas que de costume e semellaba ser de cor rosa, en lugar de
verde. As roseiras estaban cheas de matices granates. As pequeñas
violas tupidas de malvas, amarelos e brancos. Os narcisos volvendo a mirada
amarela sobre si mesmos…
Quedei
así, coa boca aberta sen saber que dicir ou pensar, cun nó na gorxa…Sen saber
moi ben como todo pasara da escuridade á luz...
Deume
por pensar no efémero que é todo, no cambiantes que son as estacións, no doado
que resulta moitas veces esquecer sen esquecer ou lembrar sen lembrar, na
sinxeleza dos momentos, das imaxes, dos sons, das voces, dos espazos, das
persoas…
Tamén
me deu por pensar en canto nos complicamos a diario pensando que temos un
número infinito de días para vivir, para facer valer os nosos caprichos e
poñernos por enriba das demais persoas, para demostrar que somos nós quen está
facendo as cousas ben, para facer valer os nosos privilexios a costa de pisar
os dereitos de quen está ao noso carón, cando en realidade somos seres finitos,
efémeros, cambiantes e falibles e os nosos dereitos rematan onde comezan os das
demais…
E, todo
isto, para que? Para que nos muden o horario en marzo porque medraron os días
e chegou a primavera? Para que o volvan mudar en outubro porque chegou o
outono? Para facer valer que somos nós e só nós e as nosas persoas achegadas as
que temos a exclusividade da atención e dos dereitos, cargando parte das nosas
responsabilidades no lombo do resto do mundo?
Será
para iso…
Pois
si. Este mes de marzo quedei sen fala porque, unha vez máis, comprobei que hai
persoas que son incapaces de se parar a pensar diante dos cambios de cor dos
días…
Supoño
que non debía sorprenderme tanto.
Supoño eu tamén que parece non importarlle a ninguén que ninguén se dea conta, ou somos poucos, máis ben os que din somos "de pobo" os que notamos o cambio do tempo dunha estación a outra.
Pero eu viña dicir que é verdade o complicado que o facemos todo, incluída esta cuestión de hora de "quita e pon" que nos impuxeron para facerlle a ola aos poderes daquel momento, que non sei si son os de agora, pero que seguen sen cambiar neste asunto, como tantos outros.
Pero bo, os magnolios e outras árbores están florecendo, os paxaros fálanse de amor e o mar sempre é salado (aínda que se contamine, ou non sé)
Grazas, Concha, pracer vir visitarche, ler o que escribes e pensas. Ademais doutras cousas belas.
Un abrazo desde o cantábrico
montserrat m.
E quen vés sendo, montserrat m.? Gustoume o que escribiches. Moitas grazas. Saúdos.
ResponderEliminarFai moito que che leo, gústame tamén o que escribes, Concha, grazas a ti
Eu veño sendo Ío
Saúdos, e olas
montserrat
Ío! Quen te relacionaba! Canto tempo sen pasar polo teu espazo! Teño que retomar isto... Bicos.
EliminarAcabo de intentalo, pero non me deixa... En fin... Bicolos.
Eliminar
EliminarConcha, ai, perdóame, é que fai tempo cambieille a dirección ao blog e é por iso que non podes entrar á antiga; mándoche a nova, por si un día queres achegarche..
http://imposiblelanoche.blogspot.com.es/
Bicos de cores
montserrat
Ás veces o tempo se vai en eso... en pesar. E xa é moito porque hai xente que nin as pensa e eso só pode provocar destrastres (o grandes acertos, cousa difícil).
ResponderEliminarEu tamén leía a Ío. Que pena ter perdido a rutina dos blogs. Teño pasado tan bos ratos. Aíndo os paso agora cando me da por ler algún coñecido.
biquiños,