"FLORIPONDIOS"

Hai uns anos, creo que catro (que merda de memoria!), casou unha moza ben guapa. A voda era de moito "postín". Os mozos con chaqué (non todos). As mozas con traxe por enriba do xeonllo, pero non moito, e con tocado ou pamela. Protocolos.

O caso é que me invitaron a participar da festa e como teño especial benquerencia pola moza e pola súa familia, alá marchei, con vestido por enriba do xeonllo, pero non moito, e con tocado no pelo. Un recollido sen recoller, cheo de pinzas e lacas, e o "floripondio". O "floripondio". Alguén me dixo cando saía da casa "daquesta guisa", que non era eu, que máis ben parecía un agasallo ca unha muller adulta con firmes principios sobre a liberdade de imaxe, pois a lazada do vestido e o "floripondio" non me pegaban nada. Pero alá fun.

 Foto: Xulio Pazo

Foi un día bonito, cheo de emocións. Ata me romperon as medias invisibles esas e quedaron non lixo. Pero foi un bo día... A pesar do tocado, das sandalias, das medias, do vestido e do puto lazo. Foi un bo día!

Agora miro atrás, como fago tan a miúdo e penso... Mereceu a pena o esforzo de gastar tantos euros non disfrace?

Son virgo por nacemento dentro do calendario occidental e rata polo calendario chinés. Non creo nestas cousas, pero leo. Ás veces. Ás veces leo moitas cousas. E vexo moitas máis. E abofé que penso en tanto desperdicio...

O Nadal, para min, é algo así, coma un "floripondio" que nos colocamos cando non queremos ver a realidade, coma cando os vidros nos nosos lentes se enturbian co bafo do aire ou coas pegadas dos nosos dedos e os limpamos cun pano para ter a certeza de que son os vidros os que non nos deixan ver a realidade.

Bo descanso a quen poida gozar del. Bo traballo a quen o teña. Iso é máis difícil. Por desgraza...