O BALCÓN

Era grande. Abofé que era grande. Eran cinco metros e seis cordas. De fronte, aqueles vidros que para limpalos había que suspenderse no baleiro do quinto andar. Pero ela non o facía mal de todo. Empolicada na mesa, atada pola cintura cunha corda a unha daquelas seis, sacaba luz de onde xa non a había. Que ousada, mimadriña! E iso que tiña vertixe! Se non chegase a tela…

Pero o balcón era grande. Pasaba nel moitas horas, poñendo e sacando pinzas da roupa, amontoando camisetas e pantalóns, logo de pasarlle o ferro. Era tan grande que ata o ferro de pasar cabía.

Noutrora, cando a ninguén se lle ocorrera poñer aqueles enormes vidros enmarcados en aluminio, a veciñanza baleiraba as súas miserias no balcón, xusto cando apretaba o sol de agosto e as crianzas se falaban entre si, unha a carón doutra, por un teléfono con cable amarelo, ollos azuis e sorriso vermello, protexidas polas sabas que penduraban das cordas.

Contan que, nunha ocasión, cando as crianzas xogaban a construír castelos invisibles con diminutas pezas de cores, alguén esqueceu pechar unha billa e a auga asolagou todo aquel mundo de fantasía…