Non esquecer, mentres se poida, non esquecer. lin tamén Ascensión, moi belo, Concha; a última estrofa fíxome estremecer. O dente de león é precioso, felicita a Xulio, tamén polo seu Tristura infinita É un pracer vir aquí
Tivestes sorte, logo de todo aquilo; ata aquí chegou o petróleo, con todo ninguén viño para quitalo. Aínda o hai, os caracois mariños cargan con iso, coma se fosen camións. Unha tristeza máis Un abrazo, Concha
(a foto que deixas reflexa moi ben a impotencia e a tristura)
pero como que non esquecer...! se ao pouquiño tempo xa erixían monumentos por trece moedas! claro que é moi fácil falar cando non é na casa dun onde non entra un carto...!
Non so non esquecelo, se non máis aínda, telo moi presente. Grazas pola túa visita. Moitas grazas Concha, xa o creo que é complicado porque o que digo aquí é certo e se che coincide vir por Coruña non deixes de visitar ese rincón na cafetería Macondo, está en San Andrés e é fácil de atopar, se o fas un sábado pola mañá incluso podo convidarte a un café.
Esta tristura desoladora e negra, por desgracia, xa quedou esquecida, e que pasou?, nada, onde están os responsables políticos de tal desfeita... Esperemos que non volva a suceder. Saudos.-
Non esquecer, mentres se poida, non esquecer.
ResponderEliminarlin tamén Ascensión, moi belo, Concha; a última estrofa fíxome estremecer.
O dente de león é precioso, felicita a Xulio, tamén polo seu Tristura infinita
É un pracer vir aquí
Ío
Tivestes sorte, logo de todo aquilo; ata aquí chegou o petróleo, con todo ninguén viño para quitalo.
ResponderEliminarAínda o hai, os caracois mariños cargan con iso, coma se fosen camións.
Unha tristeza máis
Un abrazo, Concha
Ío
¡como ímos olvidalo!
ResponderEliminarfoi tremendo... e para moitos mais que tristura, morte.
biquiños.
Aldabra
adoro Ana Romaní...!
ResponderEliminar(a foto que deixas reflexa moi ben a impotencia e a tristura)
pero como que non esquecer...! se ao pouquiño tempo xa erixían monumentos por trece moedas!
claro que é moi fácil falar cando non é na casa dun onde non entra un carto...!
Non so non esquecelo, se non máis aínda, telo moi presente.
ResponderEliminarGrazas pola túa visita. Moitas grazas Concha, xa o creo que é complicado porque o que digo aquí é certo e se che coincide vir por Coruña non deixes de visitar ese rincón na cafetería Macondo, está en San Andrés e é fácil de atopar, se o fas un sábado pola mañá incluso podo convidarte a un café.
Un cordial saúdo.
Has captat perfectament la tristor, la tristor d'un fet que mai hauria d'haver-se produit.
ResponderEliminarAbraçades
Esta tristura desoladora e negra, por desgracia, xa quedou esquecida, e que pasou?, nada, onde están os responsables políticos de tal desfeita...
ResponderEliminarEsperemos que non volva a suceder.
Saudos.-
A tristura infinita que carreamos esta tempada, creo que nun porcentaxe grande. Mágoa. Unha aperta
ResponderEliminar
ResponderEliminar· Y para que no se olvides, a la tristeza de esa magnífica foto podemos añadirle...
http://ovnm.blogspot.com/2008/03/aguas-arriba.html
· BQÑS MTS
CR & LMA
________________________________
·